Kerbela

“Avcılar rahat bıraksaydı, kartallar kendi yuvalarında ölmeyi dilemezler miydi?”
Hz. Hüseyin

Kerbela olayı İslam dünyasının içine bir hançer gibi saplanan ve yıllardır kanayan bir yara olarak hâlâ ilk günün sıcaklığını koruyor. 1382 yıl önce Miladi 10 Ekim 680/ Hicri 10 Muharrem 61 tarihinde Emevi Halifesi Yezid’in askerleri tarafından gerçekleştirilen katliamda Hazreti Muhammed’in, “Benim dünyadaki reyhanım, cennet gençlerinin efendisi” diyerek sevdiği torunu Hz. Hüseyin ve aile efradının olduğu 72 kişinin şehit edilmesi ile sonuçlanan facianın üzüntüsü, hüznü ve matemi Müslümanların gönlünde ilk günkü gibi duruyor.

“Efendiler, eğer ben Kerbelâ’ya gitmezsem
dünyâ durdukça bir daha hiç kimse zâlîmlere karşı direnmeyecek” diyen Hz.Hüseyin (r.a.) niçin böyle bir adım atmış, insanlar Efendimizin torunu olduğunu bildikleri halde neden böyle bir cana kıymışlar bu sözle canlı bir şekilde bizlere aktarılmıştır.

Ali Beyti Muhammed Mustafa’ya selâm olsun, insanlığa ders, müslümanlara ibret olsun. Hak ve hakikati perdeleyerek zalimleşen şeytanlaşmışlara lanet olsun.

Bu gün mah-ı Muharremdir, muhibb-i hanedan ağlar.
Bu gün Eyyam-ı matemdir, bu gün ab-ı revan ağlar.

Hüseyn-i Kerbela’yı elvan eden gündür.
Bu gün Arş-ı muazzamda olan âli divan ağlar.

Bugün Âl-i abanın gülşeninin gülleri soldu,
Düşüp bir ateş-i dilsuz, kamu ehl-i iman ağlar.

Bugün Gülzar-ı Muhtar-ı Hüda’ya bir hazan esti,
Zemine düştü vaveyla, felekte kehkeşan ağlar.

Bugün hunbar olur gözü elbet Haydar-ı Kerrarın
Görür Zehra’yı hun efşan, Resul-i âli şan ağlar.

Bu gün evlad-ı Haydar, hem dahi ahfad-ı Peygamber
Döküldü gül gibi yerler yüzüne, asuman ağlar.

Gülistan-ı Muhammedin Gül-i hamraların derdi
Yed-i kahr ile ol gaddar, bu gün devr-i zaman ağlar.

Risalet gül gülistanı, nübüvvet bağu bostanı
Hüseyni ol nuristanı gören Pir ü civan ağlar

Güruh-i hanedana Lütfiya kurban ola canım
İla yevmil kıyame can ile ehl-i iman ağlar.

Alvarlı Efe